คำไทยแท้
การสังเกตลักษณะคำไทยแท้กับคำที่มาจากภาษาอื่นลักษณะคำไทยแท้คำไทยแท้ส่วนใหญ่เป็นคำพยางค์เดียว
มีใช้ครบทั้ง ๗ ชนิดสำหรับคำไทยที่มีหลายพยางค์อาจเกิดขึ้นได้จากสาเหตุดังนี้
๑.๑
การกร่อนเสียง สันนิษฐานว่า คำ ๒ พยางค์บางคำแต่เดิมมาจากคำพยางค์เดียว ๒
คำเรียงกัน เมื่อพูดเร็วๆ เสียงแรกจึงกร่อนลง
มะปราง มาจาก หมากปราง
ตะขาบ มาจาก ตัวขาบ
สะใภ้ มาจาก สาวใภ้
๑.๒
การแทรกเสียง สันนิษฐานว่าเดิมมีคำพยางค์เดียวเรียงกัน ๒ คำ ต่อมาแทรกเสียง ?อะ? ตรงกลาง กลมกลืนกับเสียงตัวสะกดของคำหน้า
คำที่แทรกมาใหม่กลายเป็นพยางค์หน้าของคำหลัง เช่น
ลูกกระเดือก มาจาก ลูกเดือก
นกกระจอก มาจาก นกจอก
๑.๓
การเติมพยางค์หน้าคำมูล
คำเหล่านี้มักมีความหมายใกล้เคียงกัน ทั้งคำที่เติมและคำที่ยังไม่ได้เติม
เช่น
ดุกดิก เป็น กระดุกกระดิก
ท้วง เป็น ประท้วง
คำไทยแท้ไม่มีตัวการันต์ทั้งคำในมาตราตัวสะกดและแม่
ก กา
คำไทยแท้ไม่ค่อยใช้พยัญชนะต่อไปนี้ ฆณ ญ
ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ธ ศ ษ ฬยกเว้นบางคำ เช่น ฆ่า เฆี่ยน
ระฆัง ศอกศึก ธ เธอณ ฯพณฯ ใหญ่หญ้า
ฯลฯ
คำไทยแท้มีการใช้วรรณยุกต์ทั้งที่มีรูปและไม่มีรูป
คำไทยแท้ที่ออกเสียงไอ
จะประสมด้วยสระ ?ใอ? มีทั้งหมด ๒๐ คำ นอกนั้นประสมด้วยสระ ?ไอ?
แต่จะไม่ใช้ ?อัย?
หรือ ?ไอย?
ตัวอย่างคำไทยแท้
พ่อ
แม่ปู่ ย่า ตายาย พี่ ป้าน้า อา น้อง หลาน ลุง เหลนหัว หู ตา คิ้ว
ปาก ฟัน แขน ขา นิ้ว บ้าน ครัว หมอน มุ้ง เสื่อ ฟ้าหม้อ
ไห ถ้วยชาม ไถ คราดจอบ เสียม เบ็ด แห
อวน เรือแพ ดิน น้ำลม ไฟ ฟ้าดาว
ป่า เขานั่น นอน เดินเห็น ถาม พูดอยู่
ตาย ฉัน ท่าน เธอ แกเขา มัน หนึ่ง สอง
สาม สี่ห้า ดี เลว เล็ก
ใหญ่ หวาน เปรี้ยว หอม หนัก ฯลฯ
ลักษณะคำไทยที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต
มีข้อสังเกตดังนี้
มักเป็นคำหลายพยางค์ ตัวสะกดมักไม่ตรงตามมาตราตัวสะกดอย่างคำไทยแท้ มักมีตัวการันต์ คำที่มีอักษรควบเป็นตัวสะกด
เช่น จิตร อัคร ฯลฯ มีบางคำใช้ตัวสะกดตรงตามมาตราอย่างคำไทยแท้
เช่น มน(ใจ) คำที่ประสมด้วยอักษร
ฆ ฌ ญ ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ ธ ภ ศ ษ ฬ คำที่มีรูปวรรรณยุกต์
และมีไม้ไต่คู้กำกับ
มักเป็นคำที่มาจากภาษาอื่น ไม่ใช่ภาษาบาลีสันสกฤต ยกเว้นมีการเติมลงในภายหลัง เช่น
เล่ห์พ่าห์ เสน่ห์ ฯลฯ
นิยมใช้ ฤ ฤา ฦ ฦา
ตัวอย่างคำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต
บิดา
มารดา ศีรษะ เคหะ ปักษิน ปักษิณี ราชา
ราชินี ยักษ์ เกษม เกษตร ตฤณ ทฤษฎี เทวษ ประพฤติ อัศวะ สัตย์พิสมัย ทุกข์ เลขยุค
เมฆ รัฐครุฑ วุฒิ บาท พุทธ เกศ รสบุญ การุณย์ ยนต์เคารพ ลาภ จันทร์จันทน์
วงศ์ ฯลฯ
ลักษณะคำไทยที่มาจากภาษาเขมร มีหลักการสังเกตดังนี้
๑.
ไม่ใช้รูปวรรณยุกต์ ยกเว้นบางคำ เช่น เสน่ง
เขม่า ฯลฯ
๒.
นิยมใช้ตัวควบกล้ำ ร ล ว และอักษรนำ
๓.
คำสองพยางค์ที่ขึ้นต้นด้วย กำ คำ จำ ชำ
ดำ ตำ ทำ มักมาจากภาษาเขมร
๔.
คำที่ขึ้นต้นด้วย บัง บัน บำ บรร มักมาจากภาษาเขมร
๕.
คำเขมรใช้พยัญชนะตัวสะกดไม่ตรงตามมาตราตัวสะกด
แม่กด ใช้ จ สสะกด
แม่
กน ใช้ ร ญ ล สะกด
ตัวอย่างคำที่มาจากภาษาเขมร
บำบัด กำแพง กระบือ กำจัด ตำรวจ รัญจวน ควาญ
เขมาบำเพ็ญ
บำนาญ บังอาจ บังเกิด บังคม เสวย ถกล ขจร
เจริญ ฉบับ สะพาน ขจัด เสด็จ เสวย เถลิง ไผท จรัส โฉนด ฉลอง
ถวาย เผด็จ เพนียด เสบียง ขลัง ตรัส ชำนาญ บังอร ตำบล ไถง พนมเพยีย ผจง ผกา
ฯลฯ
แหล่งที่มา=https://ruangrat.wordpress.com/นานาสาระ-ม-4/คำไทยแท้
=https://www.youtube.com/watch?v=YuFdnuvBqic
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น